Hans Martin Schaller

Schaller swoje dzieciństwo spędził w Elberfeld, jednakże w wieku ośmiu lat zmagał się z chorobą Heinego-Medina, co niewątpliwie wpłynęło na jego dalszy rozwój. Po ukończeniu gimnazjum humanistycznego zdecydował się na studia, które odbywał w renomowanych ośrodkach akademickich takich jak Jena, Strasburg i Getynga. Tam miał zaszczyt uczyć się pod okiem takich autorytetów jak Wilhelm Berges oraz Percy Ernst Schramm.

Przez pięć lat swoją karierę zawodową rozwijał w Niemieckim Instytucie Historycznym w Rzymie, gdzie zdobył cenne doświadczenie. W 1957 roku nawiązał współpracę z Monumenta Germaniae Historica, co potwierdzało jego rosnącą pozycję w świecie historii. Habilitacja, którą uzyskał w 1966 roku w Salzburgu, miała na celu przedstawienie zbiorów listów włoskiego duchownego Tommaso da Capua.

W roku 1970 podjął pracę na uniwersytecie w Würzburgu, jednak po roku powrócił do Instytutu, gdzie pełnił funkcję współwydawcy czasu „Deutsches Archiv für Erforschung des Mittelalters” (Niemieckie archiwum do badania średniowiecza). Jego wkład w badania historyczne oraz działalność akademicka pozostają istotnymi elementami w historiografii niemieckiej.